انواع اسپری های تنفسی

اسپری های تنفسی و طریقه استفاده از آنها

در اینجا با اسپری هایی آشنا می شویم که در ایران موجود است.  مطالب زیر بر گرفته از British Thoracic Guidline و GINA(Global initiative for Asthma). بنابراین ممکن است برخی مطالب متناقص بنظر رسد.

‏1.     قبل از شروع ابتدا باید به اهمیت استفاده از آسان تنفس یا همان دمیار یا ‏Spacer ‎اشاره بکنیم. نوع شایع ‏اسپری های که در ایران استفاده میشود همان اسپری های ‏L‏ شکلی است که به ‏MDI‏ معروف هستند. ‏اینها را باید با آسان تنفس استفاده کرد که نه تنها هماهنگی بین جریان گازی  اسپری و تنفس  را بهبود ‏می بخشد بلکه اثر مولوکلی هم دارد. مولکول های بزرگ دارو آنهایی هستند که بیشتر در گلو و مخاط ‏رسوب می کنند. این باعث ایجاد عفونت قارچی کاندیدا شده و بیمار از تلخی پشت گلو و حتی بم شدن و ‏گرفتگی صدا هم شاکی می شود. بعلاوه با رسوب دارو روی مخاط گلو و حنجره ، دارو جذب سیستمیک می ‏شود و عوارض جانبی بیشتری را از خود نشان می دهد همچون طپش قلب و لرزش اندام ها. در کل مولکول ‏های بزرگ در آسان تنفس باقی می مانند و فقط مولکول های ریز وارد ریه می شوند. بهر حال بیمار توصیه ‏می شود که گلو خود را با آب پس از استفاده از اسپری ها بخصوص اسپری های کورتون دار قرقره کند .‏
‏ ‏
نمونه ای از آسان نفس .‏
‎ ‎اسپری های تنفسی
‏ ‏
‏2.     در ایران در مکان ها ئی، تصور خوبی نسبت به استفاده ار اسپری وجود ندارد. این در حالی است که باید بیماران بدانند ‏که اسپری ها در در صورت استفاده صحیح وارد ریه می شوند و بر روی مجاری هوایی غالبا متورم و قرمز و تنگ ‏شده قرار می گیرند . این باعث بهبود راههای هوایی شده و علائم بیمار بهبود می یابد. این بمراتب بهتر از ‏استفاده از دارو های تزریقی و خوراکی است که مستقیما وارد سیستم خون شده و عوارض سیستمیک داشته و ‏روی تمای اجزای  بدن اثر خواهند داشت. بهر حال دارو های تزریقی گاها و دارو های خوراکی معمولا برای بهبود ‏علائم بیماری های ریوی هم استفاده میشوند. ‏
رسیدن دارو به ریه
‏ جدول فوق نشان می دهد که استفاده از اسپیسر یا دمیار رسیدن دارو را به ریه افزایش می دهد. ولی اثر بمراتر موثر تر ‏آن کاهش رسوب دارو روی گلو و حنجره و عوارض ناشی از آن می باشد. رسیدن دارو به ریه  از طریق ‏اسپرهای پودری شبیه اسپر های ‏MDI ‎‏ بدون استفاده از اسپیسر است. و میزان رسوب دارو در گلو نیز زیاد ‏است و بالنتیجه عوارضی مثل گرفتگی صدا و قارچ نیز زیاد دیده میشود. ‏
اهمیت آموزش نحوه استفاده از اسپری ها
جدول فوق اهمیت آموزش نحوه استفاده از اسپری ها را نشان می دهد.

اسپری ها
‏ ‏
‏انواع اسپری ها در شکل زیر نمایش داده می شوند ‏

‏ ‏
انواع اسپری ها

‏1.      ‏MDI‏: قدیمی ترین اسپری های تنفسی که بکار می روند. ‏

قدیمی ترین اسپری های تنفسی

 

سالبوتامول یک اسپری گشاد کننده راههای هوائی است. در مورد آسم استفاده گاه بگاهی آن فقط در ‏صورتی که علائم آسم بیشتر از چند ساعت نباشد و یا مثلا دوبار در ماه باشد بکار می رود. در مواردی ‏که بیمار سابقه حمله آسمی در طول سال گذشته داشته یا ‏FEV1<80% ‎باشد و یا علایم شبانه داشته باشد ‏باید یک داروی نگهدارنده مثل استروئید استنشاقی تجویز شود. استفاده از آنتی کولینرژیک ها و گشاد ‏کننده های خوراکی هم کوتاه اثر تر هستند . بعلاوه دارو های خوراکی ها ممکنه عوارض توکسیک داشته ‏باشند. ‏
شکل زیر اسپری سالبوتامول یا ونتالین را نشان می دهد. ‏
‏ اسپری های استروئیدی موجب کاهش مرگ و میر بیماران آسمی شده ، موجب بهبود عملکرد ریه ، کاهش حملات ‏آسمی ، بهبود کیفیت زندگی و کاهش علائم تنفسی این بیماران میشوند.‏
جدول پایین میزان های و قدرت استروئید های خوراکی را نشان می دهد. جدول زیرتر آن این تناسب را در اسپری ‏ها نمایش داده می شود.‏

نمو نه های از اسپری های استروئیدی

اسپری های استروئیدیاسپری های استروئیدیاسپری های استروئیدی
عملکرد ریه با استفاده از دوز پایین استرو ئید بهتر بهبود می یابد. ولی  استروئید ها بتنهایی میزان ‏حملات آسم را در سال کمتر نمیکند. ‏
موضوع مهم هم این است که استفاده از باز کننده طولانی مدت مثل فورمترول بدون استفاده از ‏استروئید ها توصیه نمی شود چون میزان حملات را ممکن است زیاد کند. ‏
در مواردی که حساسیت فصلی وجود دارد باید اسپری استروئیدی استفاده کرد و تا یک ماه پس از اتمام ‏علائم آن را ادامه داد. ‏
تئو فیلین رتارد اثر زیادی روی آسم ندارد ولی عوارض جانبی زیادی دارد.‏
کرومولین ها هم اثر ناچیزی روی آسم دارند.‏
‏ ‏
‏ مرحله سوم: ‏
در این مرحله می توان از ترکیب استروئید/برونکودیلاتورهای بلند مدت بعنوان نگهدارنده و مثلا سابوتامول ‏بعنوان اسپری که موقع نیاز استفاده میشود ، بهره جست.  و یا از ترکیبی مثل سمبیکورت بعنوان نگهدارنده و هم گاه و بگاهی در مواقع لزوماستفاده کرد. ‏برای بچه های بین شش تا دوازده ساله بهتر است از اسپری استروئید با دوز متوسط و سالبوتامول ‏استفاده گرد.

در این مرحله اضافه کردن برونکودیلاتورهای طولانی مدت به اسپری استروئیدی موجب ‏کاهش حملات آسمی و بهبود علائم و بهبود عملکرد ریوی میشود. ‏

‏ ‏بخصوص استفاده از ترکیبی مانند سیمبیکورت که هم فورمترول دارد که هم سریع لوله ها را ‏گشاد می کند و هم اثرش مثل سالمترول طولانی است و هم استروئید بودزوناید دارد، برای ‏بیمار ان با ریسک بالا می توان بطور قابل توجهی موجب کاهش حملات آسمی شود. همچنین سیمبیکورت  می ‏تواند در مقایسه با ترکیبات مشابه مثل سروتاید که ترکیبی از فلوتیکازون و سالمترول هست ‏با استروئید کمتری همان کنترل آسمی را ایجاد کند. بعلاوه استفاده کننده های سیمبیکورت ‏نیازی به سالبوتامول ندارند چون خود این اسپری می تواند حکم کمک کننده در حملات حاد را ‏هم داشته باشد. ‏

اشکال یالا بنرتیب از راست سروتاید در دو فرم ‏MDI ‎و دیسک را نشان می دهد.

در بچه ها بهتر است دوز اسپری استروئید را زیاددکرد تا یک برونکودیلاتور طولانی اثر داد. در ‏بزرگسالان البته اضافه کردن یک برونکودیلاتور ارجح است. اپشن دیگه هم این است که دوز پایین ‏استروئید را نگه داشت و منتولوکاست یا تئوفیلین رتارد را اضافه کرد. ‏
مرحله چهارم. ‏
در بزرگسالان سیمبیکورت با دوز پایین و یا سروتایید با دوز متوسط و یک سالبوتامول را می توان تجویز کرد. برای ‏بیمارانی که بیش از یک حمله آسمی داشته اند سیمبیکورت با دوز پایین در جلوگبری از ‏حملات دیگر از سروتاید با دوز مشابه یا استروئید با دوز بالا موثر نر بوده است. ‏
‏ ‏برای بچه هایی که آسم آنها با دوز متوسط استروئید درمان نمیشود باید به متخصص اطفال ‏با تخصص ریه ارجاع شود.  ‏
‏ ‏اضافه کردن دوز استروئید اسپری های ترکیبی کمکی ناچیزی در کنترل آسم می کند ، بیشتر موجب افزایش عوراض ‏جانبی می شود. چناچه با بیمار آسمی سخت مواجه بودیم در آنجا باید سعی کرد که افزایش استروئید اسپری ها را ‏فقط بمدت شش مدت ادامه داد. تئوفیلین نباید در بچه ها استفاده شود. ‏
در مورد استفاده از بودزنایدBudesonide ‎‏ و دوز های بالا و متوسط ممکن است اثر دارو در استفاده هر شش ساعت ‏بهتر شود، اما در مورد سایر اسپری ها استروئیدی باید هر 12 ساعت دارو را تجویز کرد. همانطور که اشاره شد در ‏صورت عدم بهبودی علائم بیماری با دوز استروئیدی بالا می توان از منتولوکاست یا تئوفیلین استفاده نمود. ‏
مرحله پنجم: ‏
بیمارانی هستند که در این مرحله هنوز با وجود دارو های بالا علامت دار هستند . در اینصورت باید تدابیری اندیشید. ‏
در بیماران با آسم آلژیک می توان از ‏Anti.IgE Ab‏ استفاده کرد در صورتیکه بیمار مبتلا به آسم شدید یا متوسط ‏بوده و با دارو های بالا بهبود نیابد . ‏
می توان از خلط و میزان ائوزینوفیل موجود در آن نیز استفاده کرد و در صورت بالا تر بودن از 3% با اسپر های ‏استروئیدی درمان کرد که این نشان می دهد میزان حملات آسمی را کم می کند. ‏
تروموپلاستی هم می تواند استفاده شود اما شواهد کافی هنوز وجود ندارد
درمان با استروئید های خوراکی هم به میزان 7.5 میلی گرم پردنیزولون می تواند موثر باشد بشرطی که در ‏صورت ادامه آن به بیشتر از سه ماه درمان پیشگیری کننده پوکی استخوان داده شود و عوارض آن به بیمار توضیح ‏داده شود. ‏

‎ ‎
چند نکته در درمان آسم

چاقی تا جای ممکن باید کاهش یابد . باید بین علائم ضعف عضلانی افراد چاق و هیپر اینفلیلاسیون دینامیک و ‏آسم افتراق قائل شد
در صورت وجود بیشتر از یک حمله آسم در سال باید درمان نکهدارنده مثل اسپری استروئیدی استفاده کرد. ‏
باید به بیمار تاکید شود که سیگار کشیدن را قطع کند . در صورت عدم کنترل علائم باید دوز بالای اسپری ‏استروئید استفاده کرد. ‏
FEV1<60%‎‏ باشد باید یک کورس سه ماه اسپری استروئید بادوزبالا یا یک کورس دو هفته کورتون خوراکی به ‏بیمار داد.  ‏
باید بیمار در معرض سیگار هم نباشد
باید بیماران را به ورزش ترغیب کرد. نوع خاصی توصیه نمیشود. ورزش مکرر هم البته معلوم نیست که موجب ‏بهبود علائم ریوی و عملکرد ریه بشود. احتمالا بجز شنا ‏
باید آسم شغلی را تشخیص داد تا از آن شغل بیمار اجتناب کند
آسپرین و ‏NSAIDs ‎ها بطور کلی کنترا اندیکه در آسم نیستند ولی باید دید آیا علائم آسم با اینها بدتر میشود؟ ‏در مورد بتا بلوکر ها هم باید نفع و ضرر آنها را مورد بررسی قرار داد. ‏
بطور کلی اجتناب از آلرژن ها گران و پیچیده است و چه بصورت اجتناب تک آلرژنی چه بصورت اجتناب چند آلرژنی توصیه ‏نمیشود
بیماران آسمی به داشتن یک تغذیه مناسب و سالم و کاهش وزن ترغیب شوند
از آلودگی داخل خانه و آلودگی آشپزخانه اجتناب شود. ‏
در مورد واکسن پنوموکوک و استفاده ان بطور منظم ممکن است شواهد کافی وجود نداشته باشد ولی واکسن ‏انفلوانزا بطور سالانه در آسمی ها با شدت متوسط یا شدید توصیه میشوند. ‏
کاهش استرس و مشکلات روانی اهمیت دارد
مسئله ایمونوتراپی هم پیچیده، پر هزینه، طولانی و می تواند با عوارض خطرناکی همراه باشد. ‏
در فصول بیماری ویروسی در حانه ماندن ، اجتناب از هوای آلوده توصیه می شود. ‏
در مورد حساسیت به غذاها هم باید حتما اثبات شده باشد . ‏
ریفلاکس در بیماران آسمی شایع تر است و علائمی مثل سرفه ایجاد می کند. ریفلاکس بدون علامت در تشدید ‏آسم نقشی احتمالا ندارد. برخی دارو های آسمی مانند تئوفیلین و اسپری بتا آگونیست ممکن است ریفلاکس را ‏تشدید کنند.
ارتباط تنگاتنگی بین رینیت آلرژیک و آسم چه آلرژیک و چه غیر آلرژیک وجود دارد. اکثر آسمی ها رینیت آلرژیک ‏دارند و  بین ده تا چهل درصد از رینیت آلرژیک ها آسم دارند. رینیت آلرژیک مزمن ( بیشتر از 12 هفته طول ‏بکشد) همراهی قوی با آسم دارد.درمان رینوسینوزیتس با استروئید های داخل دماغی موجب کاهش ‏بیمارستانی شدن بیماران آسم میشود ولی این ارتباط در مورد رینوسیوزیتیس مزمن وجود ندارد. ‏

معمولا علایم آسمی ورزشی بعد از اتمام ورزش شدید میشوند. در صورتی که علائم در طول ورزش باشند می ‏توان از سابوتامول استفاده کرد.   ‏

اسپری های مصرفی در ‏COPD‏ ‏

همانطور که قبلا اشاره شد هنوز هیچ دارویی که بتواند روند کاهش عملکرد ریه را در بیماران ‏COPD ‎کاهش بدهد ‏معرفی نشده است. بنابراین مهمترین توصیه به این بیماران قطع سیگار است. ‏
کلا مانند بیماران آسمی دو نوع اسپری یکی ‏Metered-dose inhalers(MDI)‎‏ و ‏Drug Powder Inhalers(DPI)‎‏ وجود ‏دارد. همانطور گه قبلا هم اشاره شد باید ‏MDI ‎هادرا با دمیار یا آسان تنفس استفاده کرد. این باعث می شود نه تنها ‏هماهنگی بهتری برای دم مواد اسپری بوجود آید بلکه میزان قارچ گلو و حلق کاهش یابد.‏
اول موضوع ترک شیگار مطرح می شود. درمان های جایگزینی نیکوتین چه بصورت آدامس، چسب و لژنزه همگی در ‏طول مدت عدم استفاده از سیگار موثر اند.  اینها را نباید در بیماری عروقی قلبی اخیر  ، سکته مغزی یا قلبی اخیر   و ‏زخم معده استفاده کرد. نوشابه ها، آب میوه ها و قهوه در جذب این دارو ها اختلال ایجاد می کنند. داروی دیگر مثل ‏Champix or vareniciline ‎‏ و بوپروپیون و نورترپتیلین همگی در ترک سیگار موثرند بشرطی که در یک برنامه منظم و با ‏حمایت روانی و روحی ترکیب شوند. تاثیر بوپروپیون و چسب جایگزینی نیکوتین در یکسال ترک 35% بوده است. ‏
اسپری های پودری دربیماران با انسداد فیکس راههای هوائی و بیماران ‏COPD ‎با جریان هوایی دمی ضعیف در ‏راههای هوایی مرکزی رسوب می کنند و راههای هوایی محیطی کم بهره می مانند. اما ‏MDIها اگر با دمیار استفاده ‏شوند می توانند به راههای هوایی محیطی هم رسوخ کنند. ‏
نوع دیگر از داروها بصورت نبولایزر بکار میروند. از نظر عقلانی آنها باید در بیمارانی که جریان دمی ضعیفی دارند بتواند ‏موثر تر باشد ، مثلا در موارد حمله حاد تنفسی ، اما تا کنون شواهدی کافی برای اثبات این نظریه وجود ندارد. ‏
برونکودیلاتورها با شل کردن سلول های ماهیچه ای اطراف راههای هوائی موجبات گشاد شدن راههای هوائی ‏شده و ریه از هوا خالی تر میشود. در نتیجه بیمار می تواند فعالیت فیزیکی بهتری داشته باشد و میزان ‏هیپرانفیلاسیون دمی را هم کم کرده و کار عضلات تنفسی را کاهش می دهد. این دارو ها روی پارنشیم ریه اثری ‏چندانی ندارند. در کسانی که ‏FEV1‎‏ کمی دارند این افزایش ممکن است به بهبود علائم منجر نشود. منحنی دوز –‏پاسخ در مورد برونکودیلاتور ها بصورت خط صاف است و در نتیجه افزایش دوز این داروها بجز در موارد حمله حاد ‏بجز افزایش احتمال توکسیسیتی نفعی ندارد. بنابراین در بیماران کنترل شده افزایش دوز سابوتامول یا آترونت اثری ‏روی ‏FEV1‎نخواهد داشت. ‏
اثر بتا آگونیست ها کوتاه اثر مثل سالبوتامول روی مجاری هوائی در مدت بین 4-6 ساعت از بین می رود . ‏استفاده منظم یا در موقع نیاز این اسپری ها موجب بهبودFEV1‎‏ و علائم بیمار می شود ‏
کسانیکه اسپری های گشاد کننده طولانی اثر مثل سالمترول استفاده می کنند ، نباید اززدوز بالای اسپری های ‏کوتاه مدت استفاده کنند. ‏
اسپری های گشاد کننده طولانی اثر اثری بمدت 12 ساعت یا بیشتر دارند.هم سالمترول و هم فورمترول موجب ‏کاهش حملات تنفسی، بهبود ‏FEV1‎، بهبود حجم های ریوی و بهبود کیفیت زندگی این بیماران می شوند. ولی ‏موجب کاهش مرگ و کیر نمی شوند.  سالمترول باعث کاهش بستری در بیمارستان می شود.  اینداکاترول طول ‏اثری بمدت 24 ساعت دارد و موجب بهبود کیفیت سلامت و کاهش تنگی تنفس می شود. ‏
عوارض جانبی بتا اگونیست ها شامل طپش قلب بخصوص در بیماران مساعد و لرزش دست است. کاهش ‏پتاسیم و کاهش مقطعی اکسیژن بنظر نمی رسد اثر بالینی چندانی داشته باشد. موضوع استفاده از بتا ‏آگونیست ها طولانی اثر قبلا در بیماران آسمی زیر سوال بود ولی مطالعات بیشتر نسبتی بین کاهش عملکرد ریه و افزایش ‏مرگ و میر نشان نداد. ‏
دوره تاثیر آنتی کولینرژیک ها کوتاه اثر از بتا آگونیست ها بیشتر است وتا هشت ساعت بطول می انجامد. ‏تیوتروپیوم مدت اثرش 24 ساعت است . این دارو موجب کاهش بستری شدن در بیمارستان ، کاهش حملات ‏تنفسی ، بهبود علائم بالینی و بهبود علائم سلامت ، تسریع بازپروی ریوی میشود. اما در یک مطالعه نشان داده ‏شد که این دارو موجب کاهش سرعت پایین آمدن عملکرد ریه نشد و همچنین ریسک قلبی هم نداشت. ‏بیشترین عوارض جانبی این دارو خشکی دهان است گرچه میزان پاک کردن ترشحات ریوی را کم نمی کند. ‏ممکن است اثر کم اهمیتی روی احتباس ادرار داشته باشد. ‏
اسپری های مصرفی در ‏COPD

مطالعات در مورد تئوفیلین بیشتر روی نوع آهسته آزاد شونده آن است. اثر آن از برونکودیلاتور ها کمتر است و در ‏صورت وجود این اسپری ها نباید از این دارو استفاده کرد. اثر متوسطی در گشاد کردن راههای هوائی در ‏COPDهای کنترل شده دارد. روی علائم بالینی هم شواهدی از تاثیرش وجود دارد. اگر به سالمترول اضافه شود ‏ممکن است موجب بهبود تنگی نفس و ‏FEV1‎‏ میشوند. میزان دوز پایین آن ممکن است از حملات بیماری بکاهد. ‏عوارض جانبی زیادی دارند که شامل آزیتمی های کشنده ، تا تشنج حتی در غیاب این بیماری می باشد. عوارض ‏دیگرریفلاکس ، سردرد، بی خوابی و احساس تهوع است. پنجره کوچکی بین دوز درمانی و توکسیک این دارو ‏وجود دارد و با دارو های دیگر مثل وارفارین و دیگوکسین تداخل می کند. ‏
‏ ‏
ترکیب مثلا سالبوتامل و آترونت (کامبیونت) موجب بهبود بهتری در ‏FEV1‎‏ میشود. ترکیب سالبوتامول و تئوفیلین ‏هم موجب بهبود علائم سلامت و عملکرد ریه میشود. ترکیب فورمترول و تیوتروپیوم موجب بهبود بهتری روی ‏FEV1 ‎‏  میشود تا تک تک داروها. ممکن است ترکیبی مثل سالمترول و آنتی کولینرژیک ها طولانی مدت هم ‏بهبود چشمگیری روی عملکرد ریه داشته باشند.  ‏
موضوع بعدی نقش اسپرهای استروئیدی در ‏COPD‏ است. اولا دوز های متوسط و بالای استروئید در مطالعات ‏استفاده شده اند. در آسم اثر و همچنین عوارض جانبی به میزان دوز اسپری استروئیدی وابسته است ولی این ‏ارتباط در مورد بیماران ‏COPD‏ اثبات نشده است. اثر اسپری های استروئیدی در بیماران کنترل شده ‏COPD ‎‏ چندان ‏نیست و معلوم نیست در این بیماران چقدر اثر ضد التهابی ریوی و سیستمیک داشته باشد. ‏
چناچه اما ‏FEV<60%‎باشد استفاده از اسپری های استروئیدی می تواند باعث کاهش حملات بیماری، بهبود ‏عملکرد ریه ، بهبود کیفیت زندگی  و علائم بیماری می شود. استفاده از اسپرهای استروئیدی بصورت مداوم ‏نمی تواند موجب کند شدن افت ‏FEV1‎‏ و موجب کاهش مرگ و میر این بیماران نمی شود. ‏
‏ استفاده از اسپری ها استروئیدی تواند موجب رشد  قارچ در گلو و بم شدن صدا و خونمردگی در پوست شود. همچنین شانس ‏عفونت ریه را افزایش می دهد. اسپری بودنوزاید به پوکیداستخوان منجر نمی شود و درمان سه سال فلو تیکازون ‏‏500 میکرو دوبار در روز با افزایش پوکی استخوان و شکستگی همراه نبوده است. ‏
ترکیبی از اسپری استروئیدی و بتا آگونیست های طولانی اثر درکاهش حملات بیماری ، بهبود عملکرد ریه و ‏علائم سلامتی از استفاده تکی آنها موثر تر هستند. ممکن است داروهای ترکیبی روی کاهش مرگ و میر هم ‏موثر باشند. آنها اما احتمال عفونت را افزایش می دهند. ‏
اضافه کردن تیوتروپیوم به ترکیب بالا ممکن است موجب بهبود عملکرد ریه ، کاهش حملات بیماری و بهبود ‏کیفیت زندگی بشود. ‏
استفاده از کورتون های خوراکی بعلت عوارض جانبی زیاد بطور طولانی توصیه نمیشود. ‏
‎ Roflumilast ‎‏ می تواند باعث کاهش حملات بیماری و بهبود عملکرددریه در بیماران متوسط تا شدید می شود. ‏
واکسن انفلوانزا موجود کاهش شدت بیماری انفلوانزا ‘ پنومونی و مرگ و میر ناشی از آن می شود.واکسن با ‏ویروس غیر فعال توصیه می شود. واکسن پنوموکوک برای بیماران ‏COPD ‎با سن بالاتر از 65سال و با سن های ‏جوانتر که بیماری های جانبی مثل بیماری قلبی داشته باشند توصیه می شود، واکسن پنوموکوک در بیماران ‏با  ‏FEV1‎کمتر از40% موجب کاهش ابتلا به پنومونی پنوموکوکی می شود.  ‏
استفاده پروفیلاکتیک آزیترومایسین می تواند موجب کاهش حملات بیماری شود اما بطورکلی توصیه نمی شود ‏
احتمالا استفاده از موکولیتیک های مثل ‏NAC‏ بعلت خصوصیت آنتی اکسیدان ا ش موجب توجه است و در افرادی ‏که اسپری استروئیدی دریافت نمی کنند موجی کاهش حملات بیماری شود. ‏
‏ ‏استفاده از وزادیلاتورها ی مثل ‏‎ NO‏ در بیماران ‏COPD ‎کنترا اندیکه است. ‏

‏ نقش تیوتروپیوم در آسم‎

اصولا این دارو برای‎ COPD ‎بکار می رود ولی شواهدی وجود دارد که می توان با استناد به آن این دارو را در آسم شدید استفاده ‏کرد‎.‎
در یک مطالعه 912 بیمار آسمی شدید با‎ FEV1<80%  ‎و در حالی که ترکیب اسپری استروئید و‎ LABAرا دریافت می کردند این ‏دارو را 18‏mcg  ‎دریافت کردند.بعد از 24 هفته گروه دریافت کننده‎ FEV1‎آنها به میزان قابل توجهی بهبود یافته بود.همچنین زمان ‏بدون حمله را افزایش داده بود‎.‎
در مطالعه دیگری 107 بیمار آسمی شرکت داشتند و نتایج مشابهی بدست آمد. البته علائم آسم تغییری نکرد‎.‎

در مطالعه دیگری این دارو یا سالمترول مقایسه شد و هر دو نتایج مشابه ای روی‎ PEF ‎صبح گاهی داشتند‎

.  ‎
بی خطر بودن بتا آگونیست ها در آسم

بتا آگونیست ها کوتاه اثر در مطالعات اخیر برای استفاده در آسم سالم و بی خطر نشان داده شده اند.‏
در استفاده از اسپری های بتا آگونیست طولانی اثر یا‎ LABA ‎بابد گفت که‎ FDA ‎استفاده از آن رو بعنوان مونوتراپی در آسم ‏کنتراندیکه یا ممنوع می داند. همچنین توصیه می کند که فقط این اسپری ها یاید زمانی استفاده بشوند که بیمار در حال گرفتن ‏داروهای درمانی طولانی اثر آسم باشند ، مثلا اسپری استروئیدی بگیرند و علیرغم این علائمشون کنترل نشده باشد. وقتی که آسم ‏کنترل شد هم باید کم کم این اسپری ها از روی درمان آسم برداشته بشوند تا جائی که به درمان طولانی مدت بیمار آسیب زده نشود. برای ‏کودکان و تازه بالغین هم توصیه میشه که از اسپری های ترکییی فقط  در صورت لزوم‎. استفاده شوند‎
National Asthma Education and prevention program ‎
توصیه می کند که میزان اسپری استروئیدی ابتدا اضافه بشه و بحد متوسط برسه و یا اینکه‎ LABA ‎به اسپری استروئیدی اضافه ‏بشه.همچنین توصیه میکند که اسپری های کوتاه مدت بصورت نیاز استفاده شوند، گرچه استفاده منظم آنها وضعیت آسم را نسبت ‏به بصورت نیاز بدتر نمی کند‎.‎
برخی مطالعات نشان میدهد که استفاده از اسپری های بتا آگونیست بشکل منظم به از بین رفتن حساسیت راههای هوائی به این ‏اسپری ها منجر میشود‎.‎
مطالعات مختلفی نشان می دهد که استفاده از بیا آگونیست های طولانی اثر موجب بهبود عملکرد ریه و علائم آسم میشوند. اگرچه ‏اینها ممکن است موجب مقاومت راههای هوائی به اسپری های کوتاه اثر شود ولی اهمیت بالینی این تولورانس مشخص نیست. ولی ‏این افزایش تولورانس ممکن است عاملی باشد در افزایش مرگ و میر بیمارانی آسمی که این اسپری ها را مصرف می کنند‎.‎
در بیماران با آسم ضعیف ترکیب اسپر های استروئیدی و بتا آگونیستی موجب بهبود عملکرد ریه و روزهای بدون علامت میشود ‏ولی موجب کاهش استفاده از سالبوتامول نمیشود. بنابراین در این بیماران درمان ترکیبی توصیه نمیشود‎.‎

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *