آسم و حاملگی

حاملگی و آسم

در 3تا 8% از حاملگی ها بوقوع می پیوندد. حاملگی و آسم همراه است با افزایش پانزده تا -20% عوارضی همچون  وزن کم نوزاد ، افزایش مرگ و میر حواشی تولد ، پره اکلامسی ، و نوازد نارس. ولی میزان ناهنجاری های مادر زادی افزایش نمیی یابد.

دارو های کمی در حاملگی ها مضر هستند.  اما هیچ داروی آسمی در حاملگی جز طبقه A  قرار نمی گیرند. اما اکثرا جز طبقه B قرار می گیرند که معنی آن این است که مطالعات رو حیوانات بی ضرر بودن آنها را اثبات کرده ، اما مطالعات کافی انسانی وجود ندارد که که بی ضرر بودن آن کاملا در انسان را اثبات کند.

در بیماران با آسم و حاملگی باید تست های عملکرد ریه را بطور منظم انجام داد.

علائم آسم معمولا در طول شب و صبح بدتر میشود و موجب بیدار شدن  و تنگی نفس در شب میشود. یک بیمار آسمی اندازه گیری PEFR ویا اسپیرومتری دستی می تواند مفید باشد. این بیماران دوبار در روز می توانند تست PEFR  را انجام دهند ، موقع بلند شدن ازخواب و 12 ساعت بعد.

سیگار کشیدن موجب بدترشدن آسم ، برونشیت و سینوزیت میشود. همچنین افزایش مرگ و میر حواشی حاملگی هم با سیگار کشیدن همراه است.

همچنین کنترل آلرژن ها ، محرک های تنفسی ، مثل سیگار ، گردوغبار، و آلودگی هوا ..مهم است. موضوع آلرژن های حیوانات خانه گی و مایت های خانگی هم مهم است.

این موضوع باید تفهیم شود که استفاده از دارو های ضد آسم و کنترل آسم در حاملگی پر اهمیت تر از آسم غیر کنترل شده است.

دارو های آسم و حاملگی

بتا آگونیست کوتاه اثر: این داروها بنظر می رسد در حاملگی بی ضرر باشند.

بتا آگونیست های طولانی اثر: مطالعات روی این دارو ها کمتر از بتا آگونیست های کوتاه اثر می باشد. مطالعات تا اینجا در مورد سالمترول هیچ ضایعه مادر زادی را نشان نمی دهد، و در مورد فورمترول مطالعات حیوانی بی ضرر بودنش را در حیوانات نشان داده ولی مطالعات کافی انسانی وجود ندارد.

اپی نفرین : فعلا توصیه می شود بخاطر خصوصیت ویزوکانستریکشن این دارو ، درحاملگی از استفاده آن اجتناب شود.

استروئید ها: مطالعات حیوانی ارتباط استفاده از استروئید های خوراکی و شکاف سقف دهان را نشان داده است. بخصوص استفاده آن در سه ماه اول در این ارتباط مهم است. همچنین ارتباطی بین وزن پايین نوزاد و نوزاد نارس و استفاده  این دارو بطور خوراکی دیده شده است. پره اکلمسی هم با استفاده از این دارو ارتباطی نشان داده ولی  نارسائی غده فوق کلیوی بعلت عدم عبور استروئید ها از پلاسنتا غیر معمول است. دیابت حاملگی و افزایش فشار مادر هم ممکن است اتفاق بیوفتد. بهر حال این ناهنجاری ها معلوم نیست بخاطر آسم رخ می دهد یا استروئید درمانی استفاده شده. بعلاوه ریسک حملات آسم برای نوزاد و مادر خطر آفرین میباشد. نتیجه گیری این که استروئید های خوراکی هنوز در حملات آسمی باید مدنظر گرفته شوند.

استروئید های استنشاقی اما در حاملگی بی ضرر نشان داده شده اند.   در سوئد مطالعه ات بی ضرر بودن بودن بکلوزاید را نشان داده است. و این دارو تنها دارودر این دسته دارو ها هستند که در دسته B قرار می گیرند. استفاده بیشتر از 1000 میکرو گرم در روز این داروها می تواند همراه شود با افزایش 63% در بیماری های مادرزادی. مطالعات دیگر در مورد بکلومتازون هم عوارضی را گزارش نداده و استفاده از این دارو میزان حملات آسم را در حاملگی را کاهش داده است. مطالعه دیگری هم بکلو متازون و تئوفیلین را در کنترال آسم متوسط بررسی کرد که میزان جلوگیری از حملات هر دو گروه یکسان بود ولی عملکرد ریه در گروه بکلو متازون بهتر بود.

عوامل آنتی کینرژیک : کلا درمان اولیه در آسم بشمار نمی روند. ایپراتروپیوم در حاملگی بدون ضرر تشخیص داده می شود

تئوفیلین و آمینوفیلین : در حاملگی بی ضرر تشخیص داده می شود اما در حاملگی میزان سرمی آن باید بطور منظم تری اندازه گیری شود. بعلاوه استروئید های استنشاقی موثر تر از این دارو ها در کنترل آسم در حاملگی نشان داده شده اند. کاهش چسبندگی تئوفیلین به آلبومین در حاملگی باعث میشود میزان آزاد آن در سرم بیشتر شود. ولی بعلت متابولیسم بالا میزان سرمی کل تئوفیلین کاهش می یابد. در نتیجه میزان مورد قبول این دارو در حاملگی بین 10-12 میکروگرم در میلی لیتر است (بجای 10 تا 15 طبیعی).  در سه ماهه سوم هم میزان دوز اولیه آمینوفیلن بدون تغییر همان 5 تا 6 میلیگرم برای هر کیلو گرم است ولی میزان دوز نگه دارنده از 0.9 به نیم میلی گرم برای هر کیلو در ساعت کاهش می یابد. گرچه عضلات رحم را شل می کند ولی در عمل این موضوع اهمیت ندارد. این داروهااز جفت عبور می کنند و داخل خون سرم جنین میشوندو در نتیجه موجب تاکی کاردی و بی قراری جنین می شود.

کلرومولین هم بنظر می رسد قابل استفاده در حاملگی باشند.

استفاده از منتولوکالست بنظر می رسد در حاملگی بدون ضرر باشند. فعلا این دارو به سایر دارو در این خانواده مثل زافیرلوکاست ارجح است چون مطالعات بیشتری وجود دارد.

در حاملگی استفاده از ایمونوتراپی توصیه نمی شود و آن هم بخاطر خطرات همراه آن می باشد، گرچه آنهائی که از قبل از این روش استفاده می کردند و مشکلی از واکنش های سیستمیک نداشته اند و از این درمان سود می برده اند می تواننداین درمان را ادامه بدهند.